- Dit zijn neuronen in de amygdala.
- Sommige zijn gerelateerd aan dorst, andere ook aan honger.
Honger en dorst zijn basissensaties voor ons levensonderhoud, hoe vervelend ze ook zijn. Ons lichaam moet ons eraan herinneren dat het regelmatig water en voedingsstoffen nodig heeft en de evolutie heeft de basis gelegd voor een mechanisme dat complexer is dan we op het eerste gezicht zouden denken.
Zo complex zelfs dat we het nog steeds bestuderen.
Het signaal interpreteren.
Een nieuw onderzoek heeft nieuwe aanwijzingen gevonden over hoe onze hersenen het bestaan van een behoefte aan voeding en vocht interpreteren en hoe ze deze behoefte omzetten in actie. Het team was zelfs in staat om drankjes die door muizen werden gemeden, toch lekker te laten smaken door bepaalde neuronen te stimuleren.
Generalistisch en gespecialiseerd.
Het team was in staat om groepen amygdala zenuwcellen te identificeren die betrokken zijn bij honger- en dorstgewaarwordingen, sommige gespecialiseerd in één functie, andere meer multifunctioneel. Dit leidde tot de ontdekking van de eerste groep “dorstneuronen” in de amygdala.
“Als we deze neuronen activeerden, dronken de muizen meer, en als we hun activiteit onderdrukten, dronken de muizen minder,” zei Federica Fermani, die het onderzoek leidde, in een persbericht. “We identificeerden ook een andere groep neuronen in hetzelfde gebied van de amygdala die dorst genereerden maar ook een rol speelden bij het reguleren van honger.
Optogenetica.
Het team gebruikte verschillende genetische hulpmiddelen om de activiteit te bestuderen, waaronder een techniek die optogenetica wordt genoemd. Deze techniek activeert specifieke neuronen met behulp van lichtgevoelige eiwitten en een laser die dat licht precies naar de cel kan sturen.
Het team combineerde dit hulpmiddel met technieken om neuronen “uit te schakelen” om te bestuderen hoe hun afwezigheid het gedrag van het dier beïnvloedt. Ze gebruikten ook methoden gericht op het monitoren van individuele neuronen in verschillende hersengebieden om het functioneren van neurale netwerken via hun verbindingen met andere cellen in kaart te brengen.
En bij mensen?
Wat we bij muizen vinden, zien we natuurlijk niet altijd terug bij mensen. Toch wijst het team achter de studie erop dat de structuur van de amygdala vergelijkbaar is bij muizen en mensen. Dit betekent dat de recente bevindingen ons zouden kunnen helpen om te begrijpen hoe emoties en motivaties onze eetgewoonten kunnen beïnvloeden, zowel wat eten als drinken betreft, leggen ze uit.
Verder dan levensonderhoud.
Het team bestudeerde hoe het werk van deze neuronen onze smaak en voorkeuren vormt. Eten en drinken is niet alleen een kwestie van levensonderhoud, maar triggert ook smaak, hoewel dit soms afhangt van voorkeuren die we niet volledig begrijpen.
In hun analyse testte het team dit verband door muizen een minder smakelijk drankje aan te bieden, maar neuronen in het centrale gebied van hun amygdala te stimuleren. Ze stelden vast dat deze neurale stimulatie de voorkeuren van het dier veranderde, waardoor de voorkeur voor een eerder geminacht drankje toenam.
Volgens de onderzoekers kan de werking van deze neuronen het voor ons ook makkelijker maken om te begrijpen waarom sommige mensen te veel of te weinig eten. Inzicht in de werking van deze neuronen zou ons kunnen helpen gezondheidsproblemen te voorkomen die verband houden met dit gedrag.
